Don't forget to enjoy the ride....
Gisteren nam ik in mijn eentje een Bosbad. Een paar uur lang heb ik mezelf ondergedompeld in de atmosfeer van het stille winterbos.
Een uitnodiging om te berusten in het niet- weten. Zoals de bomen staan waar ze staan, zonder te weten wat het komende jaar hen brengt. Zij weten niet of er vruchtbare, droge of natte seizoenen zullen volgen en wat dit van hun krachten zal vragen. En ze lijken zich daar prima in te kunnen berusten. Hoe langer ik me in hun gezelschap bevond, hoe meer ik me ook kon berusten in het niet weten wat het komende jaar mij brengt. Of mijn verlangens en plannen voor mijn praktijk werkelijk levensvatbaar zijn, of mijn inzet vruchten zal afwerpen en of ik de juiste mensen ontmoet op mijn pad.
De bomen maakten mij er weer even extra van bewust dat ik niet alles vooraf kan sturen of overdenken met mijn ratio. Dat ik mijn verlangens mag koesteren en me tegelijkertijd mag berusten in de stroom van het leven. Genieten van wat er nu al is, het hoeft niet sneller, niet beter, niet meer dan wat nu is. En terwijl ik die gedachte dacht, keek ik al wandelend om mij heen en zag de boom op de foto; als je goed kijkt zie je een ruiter te paard met een muziekinstrument in zijn hand.
En ik dacht bij mezelf, inderdaad: don't forget to enjoy the ride...