Durf ik in het licht te gaan staan? In mijn kracht als kindvrije vrouw? Als laatste in de vrouwenlijn?
Zonder te hoeven verharden, mezelf te verdedigen of verstoppen?
Een evenwaardige plek innemen naast de vrouw met kind(eren)?
Want wat krijg je wat over je heen in een wereld waarin kinderen krijgen wordt beschouwd als 'normaal' en vaak zelfs het hoogste doel voor het leven van een vrouw.
Hoe vaak je je zelf niet moet verantwoorden: waarom, wanneer? En vervolgens jouw 'uitleg' niet serieus genomen en overruled wordt met argumenten of meelijwekkende gezichten.
Achter elke kindvrije vrouw schuilt een kleurrijk verhaal dat wat mij betreft oordeelloos gehoord mag worden.
In plaats van dat zij in het hokje gestopt wordt van de carrierebitch die een hekel aan kinderen heeft, de zielige vrouw, of het gekke kattenvrouwtje.
Statistisch bekeken krijgt momenteel 1 op de 5 vrouwen geen kind. Dus het is eigenlijk ook een redelijk 'normaal' verschijnsel in onze samenleving, net als homoseksualiteit dat is (hoewel ook niet iedereen dat zo zal voelen waarschijnlijk).
Wanneer we als maatschappij een kindvrij leven als een evenwaardige optie zien, kunnen we daar als geheel ook de vruchten van plukken.
Want een kindvrije vrouw in haar kracht heeft misschien wel een waardevol geschenk om door te geven aan haar omgeving ipv aan eigen kinderen.
Sinds kort ben ik begonnen met het interviewen van vrouwen die kindvrij zijn. Van verschillende leeftijden en met uiteenlopende 'verhalen'.
Hier ga ik voorlopig nog even mee door, want het zijn stuk voor stuk verhalen die eens zonder onderbreking of oordeel gehoord mogen worden.
Wat ik uiteindelijk met de verhalen ga doen weet ik nog niet. Ik vertrouw erop dat het zich gaandeweg ontvouwt.
Ben of ken jij iemand die haar verhaal ook wil delen? Neem gerust contact op.
Reactie plaatsen
Reacties