Het was in 2012 tijdens een vakantie op Kreta. Ik voelde me meer dood dan levend, volledig opgebrand en had geen idee over hoe het nu verder moest.
Ik voelde me anders. Iedereen om me heen trouwde, kreeg kinderen, kocht een eerste koopwoning. En ik was 30 met een burnout. Dat is nou niet echt een basis om op te kunnen bouwen en dat inzicht maakte het er niet beter op. Waarom was ik niet gewoon zoals de rest?
Met een verward hoofd na de zoveelste slapeloze nacht, zat ik op het strand van Kreta voor me uit te turen over het water en zag daar een vrouw, die ik nooit meer vergeten ben. Ze lag in het water met een wijntje en had overduidelijk plezier. Niet omdat ze een paar te veel op had, nee ze genoot van het leven. Het straalde gewoon van haar af. En ik dacht: ik doe hier iets grandioos verkeerd.
De vrouw had zo'n grote aantrekkingskracht op mij, en niet veel later zag ik mezelf een tijdje met haar opzwemmen naar een klein strandje verderop. En daar vertelde ze me over haar leven en hoe ze na vele omzwervingen als Engelse op Kreta was komen wonen. Ze had veel meegemaakt, ook dat was aan haar gezicht af te lezen. Met de glinstering van een wijs mens in haar ogen, zei ze: "Just be you, thats enough".