Ruim 10 jaar geleden was dit voor mij geen keuze meer. Het renpaard in mij zakte door haar hoeven en een lange weg naar herstel volgde. Hoewel ik nooit geen renpaard meer ben geworden en dat nu ook niet meer zou willen zijn.
Ik geef nu liever de ruimte aan het prairie paard in mij, haar innerlijke natuur volgend. 😍
En toch, als ik niet bewust er bij ben, pak ik de zweep er weer bij.. Mezelf opjagend om op een doel af te gaan, beter mijn best te doen, mijn oog gericht op resultaten in de toekomst en luisterend naar hoe het volgens anderen hoort.
Gelukkig geeft mijn lichaam duidelijke signalen af waarnaar ik steeds beter heb leren luisteren.
Moe zijn is nu een reden om even het stokje er bij neer te leggen en niet een reden om nog maar iets beter mijn best te doen, door te duwen....
Wil iets niet lukken, dan is het tijd om afstand te nemen, het even helemaal los te laten en er op een later moment weer opnieuw naar te kijken.
Zonder zelfverwijt en ook zonder het dan maar op te geven. Het hoeft niet in 1 rechte lijn te gaan, of zo snel mogelijk, vertel ik mezelf dan. En het voelt ook steeds meer als de waarheid aan.
Immers het gaat om de reis en niet om de eindbestemming. Dan mag ik dus onderweg ook genieten van een rustmoment, even stilstaan bij mijn ervaringen, voelen of ik nog steeds mijn innerlijke kompas volg. Het is mijn levensmotto geworden, maar het is nog altijd geen vanzelfsprekendheid.
Het leven vraagt mij steeds opnieuw te kiezen hiervoor, verbinding makend met mijn ware natuur.