"Ik weet niet of ik me vandaag wel op de sessie kan concentreren hoor!" Ze kijkt ernstig, haar energie voelt opgejaagd. Haar lijf is hier, maar haar hoofd lijkt op meerdere plekken tegelijk te willen zijn.
Mijn coachee vertelt dat zij zich erg zorgen maakt over een situatie in het bedrijf van haar man. Terwijl zij zich steeds meer inspant en veel nadenkt over hoe dit opgelost kan worden, neemt haar man steeds meer een afwachtende houding aan.
"Ik moet denken voor 4, voor mezelf, mijn 2 kinderen en mijn man, want anders doet niemand het". Ze voelt zich overspoeld en het lijkt alsof zij verantwoordelijk is voor alles wat valt of staat in haar leven en dat van haar gezin. Zij zoekt houvast door veel in het vooruit te denken en staat constant 'aan'. Er lijkt geen einde te komen aan de brandjes die ze denkt te moeten blussen.
Ik nodig haar uit om een poosje in stilte te wandelen. Te voelen hoe haar voeten de grond raken, te ruiken wat ze ruikt, de verschillende kleuren en structuren in de omgeving waar te nemen, het briesje wind wat haar wangen streelt en de blaadjes aan de bomen doet bewegen. Tussendoor vraag ik haar om zichzelf de volgende vragen te stellen: "Hoe zou het voor je zijn om helemaal hier te zijn en alle zorgen even te parkeren? Erop te vertrouwen dat je de situatie weet op te lossen op het moment dat je er ook daadwerkelijk iets mee kunt doen? Of dat het misschien zelfs oplost zonder jouw tussenkomst?"
Even later vraag ik haar hoe het voor haar is om zo in stilte zichzelf en de omgeving waar te nemen. Ze vertelt dat het lastig voor haar is om met haar aandacht hier te zijn, dat ze veel afdwaalt in gedachten naar de situatie thuis. "Ik zou zo graag dat vertrouwen waar je het net over had willen voelen, maar hoe doe je dat?"
Ik stel voor dat zij in de omgeving een beeld of symbool zoekt wat vertrouwen in haar oproept. Ze wijst naar de grond voor haar. Ik vraag haar of er een beweging in haar opkomt die ze wil maken op deze plek. Zonder er langer dan een seconde over na te denken, gaat ze liggen. Een diepe zucht volgt. Tranen stromen over haar wangen als ze naar het bladerdek van een grote eik boven haar kijkt. "Wat prachtig, hoe het zonlicht daar doorheen valt!" Ik laat haar zo een tijdje rusten in zichzelf op deze plek van vertrouwen.
En dan gaat plotseling haar mobieltje over..... Het is haar man; "Sorry, deze moet ik echt even opnemen hoor! - Hey, je raad nooit wat ik aan het doen ben op dit moment. - Nou ik lig hier op de grond in het bos en verbaas me over hoe mooi een boom er vanuit een liggende positie bekeken uitziet, maar vertel: wat is er? - Echt waar, komt het echt goed? Oh wat fijn dat je me dat even laat weten, je weet niet half hoe bijzonder dit allemaal samenkomt, sorry ik moet er gewoon even van janken. - Ik vertel het je later wel, ik wil hier nog even van genieten, doei lieverd!"