Open identiteit & titels

Herken je dat ongemakkelijke gevoel bij het noemen van een TITEL om daarmee de ander uit te leggen wat je doet? Waar je van bent?

Het beestje moet een naam hebben, dat snap ik ook wel. Maar het liefst noem ik mezelf ‘gewoon Aukje’. En zelfs die naam omvat natuurlijk niet wie ik ben, maar dat even terzijde.

Voor mij voelt het aannemen van een titel alsof ik mezelf in een hokje stop waar ik eigenlijk niet in pas.

Het voelt ook alsof ik er verwachtingen mee schep, die ik mogelijk niet waar kan maken.


Dit spanningsveld maakt het voor mij best een uitdaging om in verbinding te blijven met ‘gewoon Aukje’.

In het verleden droeg ik de titel maatschappelijk werker. Dat ging natuurlijk niet zomaar. Er ging een HBO opleiding aan vooraf en ik had een contract ondertekend met daarin een duidelijk geformuleerde functieomschrijving bij een maatschappelijke instelling.

Nu draag ik de titel (natuur)coach omdat ik gewoon geen betere titel weet te bedenken en ook omdat de opleiding die ik deed bij Innersteps zo heet.

Vanuit mijn human design bekeken heb ik een open identiteitscentrum en dit verklaart voor mij onder andere waarom ik me zo moeilijk kan identificeren met een titel.

Mijn systeem wil open blijven. Daarmee blijf ik in mijn kracht en ‘gewoon Aukje’.

Ik ken ook genoeg mensen die het juist heel fijn vinden om een titel te dragen en dragen deze titel ook met trots uit. Dat lijkt me soms zo heerlijk die duidelijkheid. Maar het is dus niet voor mij.

En toch is het natuurlijk wel handig om te weten waarvoor je bij ‘gewoon Aukje’ terecht kunt. En dan komen de woorden coach, gids of klankbord het dichtst in de buurt.

Ik voel me het meest ‘gewoon Aukje’ als ik met je mee mag kijken, je mag bevragen en mijn talent om je ware potentieel te zien mag inzetten.

Zodat jij ook ‘gewoon Jezelf’ kunt zijn. Met of zonder titel.

«   »